Bedoeld als trainingswedstrijd - door het zaterdagse voetbal was er nog geen deelname aan de regionale wedstrijden mogelijk - was Luc op pad gegaan met het doel 'uitrijden in het peloton'. De ontsnappingen die geprobeerd werden, waren niet langdurend. "Dan is er niemand bij die echt met zijn kop er bovenuit steekt", dacht Luc. In de laatste ronden werd een goede plek gezocht en opeens was er in de laatste 50 meter opeens een gat, waar dankbaar gebruik van gemaakt werd. 5 meter voor de streep schoot Luc echter uit zijn pedaal, zodat "ik eigenlijk over finish rolde", zo vertelde Luc aan de speaker.
[klik op de foto's]
Bekijk 20 foto's
St. Willebrord
Op zondagochtend ging ik weer voor het eerst dit seizoen naar een wielerwedstrijd op de weg. Gelukkig hoefde ik niet zo vroeg op, omdat ik al wat ouder ben. Helaas scheen de zon niet, maar het was wel droog. Toen we aankwamen was alles goed geregeld. Parkeergelegenheid. Permanence. Je kon echt merken dat het een landelijke wedstrijd was. Toch had ik de avond ervoor op internet gekeken en gezien dat er maar twintig renners waren. Met een gevoel dat het pas mijn eerste wedstrijd was en ik me geen zorgen hoefde te maken, ging ik op een goed tempo inrijden.
Toen kwam ik er achter dat het in feite een makkelijk en saai parcours was. Gewoon een rondje met twee bochten, meer was het niet. Dat is soms een voordeel, maar meestal niet. Bij een moeilijk rondje moeten je tegenstanders dan meer op de weg letten en minder op jou. Daardoor kan je makkelijker wegkomen. Het minpunt is dan wel dat je zelf ook goed moet opletten, dus dat je er eigenlijk niets mee opschiet.
De organisatie had goed over de datum nagedacht. Er was namelijk tijdens de wedstrijd van de jeugd een volwassenen-wedstrijd die telkens een rondje langskwam. Die hadden namelijk een groter rondje dat drie keer over ons parcours kwam. Dus gingen we telkens even kijken hoe de grote koers verliep. Toen moest ik opstellen voor de start. Vlak voor de passage van de koers. Doordat ik al vlug bij de materiaalcontrole was gaan staan, kon ik als eerste in het opstelvak plaatsnemen. Helaas viel de loting wat tegen, want ik stond in de tweede rij. Maar zoals ik al had verteld, waren mijn tegenstanders niet met veel, dus moest dat niet voor te veel problemen leiden.Later in de wedstrijd bleek dat vooral het geval. De ontsnappingen waren niet meer dan een tempoverhoging. De laatste drie rondes waren er al snel. Zoals gewoonlijk ging het tempo iets omlaag en klonk het uit het publiek dat je naar voren moest schuiven. In de laatste ronde was ik scherp, ik lette alleen maar op het wielrennen.
Toen kwam hij. De laatste bocht voor de finish. Vanaf hier was het een rechte lijn naar het einde van de wedstrijd. De kanshebbers die de hele tijd al voorop hadden gereden, streden om het podium. ik versnelde en haalde een paar mensen in. Op dat moment zag ik dat er nog xe9xe9n optie was om te winnen. De twee voorste renners reden naast elkaar en rechts daarvan probeerde een andere bij te blijven. Daartussen was een gat ontstaan, waar ik waarschijnlijk net doorheen kon. Toen ging ik vol. De wind suisde om mijn oren en ik zag dat de finish snel dichterbij kwam. Ik versnelde nog een keer, op dat moment reed ik waarschijnlijk rond de vijftig kilometer per uur. Toen ging plotseling mijn rechtervoet uit mijn pedaal. Snel keek ik naar links en kon ik met een gerust gevoel over de finish rollen. Ik lag ongeveer een halve fietslengte voor op mijn tegenstanders, dus ik was eerste!
Nadat ik even een rondje had uitgereden, wist ik dat ik meteen op het podium moest verschijnen. Samen met nummer twee en drie klom ik het podium op en we spraken even met de speaker. Dan worden de bloemen uitgereikt en kwam de grote koers al weer langs. Mijn vader en ik liepen naar de auto en vertrokken met een tevreden gevoel van het parcours. De eerste overwinning van het seizoen is binnen.
Luc van der Lecq.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten