Inmiddels heb ook ik na een rust in oktober en november mijn eerste spinles van dit seizoen er op zitten. Liet ik vorig jaar na mijn spindebuut de lerares na de eerste paar lessen nog schrikken met de uitspraak dat ik het vreselijk vond, intussen weet ik dat ik bij die mening blijf. Het maakt voor mij dan niet uit welke muziek er bij wordt gedraaid, welke bekwame instructeur voor de groep staat, laat staan bij welke van de twee stromingen in fitness-land je je hebt aangesloten.
Ik twijfel zeer zeker niet aan het effect van deze winterinspanningen: ik vloog afgelopen voorjaar het seizoen in: reed voor het eerst in jaren wedstrijdjes in de B-klasse uit, reed gegeven de omstandigheden een redelijk provinciaal kampioenschap en binnen een jaar rees mijn ster in de Vogezen van rode lantaarndrager naar de door mij vooraf gestelde limiet van een plek bij de eerste vijf op de 2e Ballon.
Waarom tel ik dan toch de minuten af naar het einde van de spinles? Dat is heel simpel: het is me te serieus, ondanks dat een groot deel van de groep mogelijk zit te 'faken', je mist het buitenleven en de wind langs je hoofd, je mist de uitdaging en de competitie, je leert er niet sturen, er is geen mogelijkheid voor tactiek en er is geen tijd voor een geintje. Bovendien als je achteraan bij het raam begonnen bent, zul je nooit, maar dan ook nooit, hoe hard je ook trapt, een van de rijen voor je inhalen.
Desondanks zijn de initiatieven om een uitwisseling tussen pizzaspinners en nixbikers tot stand te brengen natuurlijk te prijzen, het gaat de xenofobie in fitnessland tegen en maakt een goed vergelijk van de twee culturen mogelijk.
Dus houd ik me maar voor: nog 18 minuten '4 op en 4 neer', voordat ik me onderuit mag laten zakken op de banken van de welverdiende sauna. [november 2007]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten